Kryzys powołań?

Nie tak dawno wypowiedziano wiele uwag na temat kryzysu powołań. Badania przeprowadzone w polskich seminariach oraz w zakonnych zgromadzeniach męskich i żeńskich rzeczywiście wykazały istotny spadek liczby młodych ludzi wstępujących na drogę całkowitego pójścia za Chrystusem. Kryzys powołań… Ja również lekko szastałem tym stwierdzeniem – do czasu gdy uświadomiono mi pewną subtelną różnicę: to nie tyle kryzys powołań, co raczej kryzys powołanych! Przecież Bóg zawsze wzbudza nowe powołania do służby w Kościele. To z człowiekiem coś się podziało, to człowiek przeżywa kryzys, a nie Pan Bóg!

Na pewno można by w tym miejscu ukazać wiele przyczyn, z których powodu młody człowiek lęka się pójść za Chrystusem. Chcę się ograniczyć jedynie do kilku.

Problemem fundamentalnym jest kryzys wiary. Młody człowiek wychowany przeważnie w pewnym religijnym kontekście (religijnym „sosie”), nie zawsze otrzymuje formację do bycia chrześcijaninem. Owszem, uzyskał jakiś zbiór norm, które będą go określać jako chrześcijanina, zabrakło jednak wprowadzenia do osobistej, rzekłbym, intymnej relacji z Jezusem Chrystusem. Brakuje doświadczenia, że rzeczywiście Jezus Chrystus zmartwychwstał, żyje w swoim Kościele i ma wpływ na jego życie!

Kolejnym powodem, który sprawia, że Bóg nie może się „przebić” do serca młodego człowieka, jest lęk przed decyzją na całe życie. Mówi się, że dzisiejsze pokolenie młodych ludzi to pokolenie tymczasowe, pokolenie chwili, mocnego bodźca, pokolenie natychmiastowego efektu (chcę w tej chwili i mam w tej chwili – wymyśliłem kiedyś takie określenie: pokolenie enter), pokolenie „powierzchowne”. Boją się jednoznacznej deklaracji, że będą robili właśnie to, i w dodatku przez całe życie. Niestety, dzisiejsza kultura skłania do takich postaw. Idole młodych ludzi to często „wieczni chłopcy” lub „niewinne wariatki”, ludzie bez zobowiązań, głoszący, że na tym właśnie polega sens życia… Na tym tle droga życia kapłańskiego, zakonnego, a także małżeńskiego – droga nierozerwalności – wydaje się nie z tego świata.

Przyglądając się dalej młodemu człowiekowi, widzimy, że może go „blokować” lęk przed posłuszeństwem, przed zależnością. I znów – nasze czasy to promocja nieograniczonego wręcz indywidualizmu, swobody - „róbta co chceta”! Owszem, jest i w świecie jakaś zależność, np. od szefa w pracy. Ale taki człowiek wie, że jest z tym szefem kilka godzin, że może jakoś „wziąć go na przetrzymanie”. Pójście zaś za Chrystusem, np. we wspólnocie zakonnej, od samego początku zakłada, że będzie się zależnym, że to inni będą decydować o mojej pracy, o tym, dokąd i kiedy pójdę. Często wola przełożonych może się „nie uśmiechać” konkretnemu zakonnikowi, ale to jest właśnie ta „inna” logika – wierzyć, że Bóg tworzy moją historię, że prowadzi mnie przez życie, posługując się konkretnymi osobami, od których jestem zależny i wobec których jestem posłuszny.

Myślę, że na młodego człowieka rozważającego drogę swojego powołania może również negatywnie wpływać pewien antyklerykalny klimat, jaki daje się odczuć w naszym kraju. Owszem, większość z nas to katolicy, owszem, naszym rodakiem był Jan Paweł II, itd… Niemniej jednak w powszechnej opinii, w dużej mierze utrwalanej przez laickie media, panuje przekonanie, że być księdzem, osobą konsekrowaną to zmarnować swoje życie, to wejść w krąg osób, które mogą być zagrożeniem dla młodego człowieka. Oddać się Bogu na służbę w Kościele oznacza zrezygnować z założenia rodziny, a raczej – jak dziś to jest ukazywane – nie móc uprawiać seksu (bo to przecież dla współczesnego świata główny „bóg”).

Widzimy więc, że to nie Pan Bóg jest w kryzysie, lecz człowiek. Wiele kłód napotyka na swojej drodze. Nawet jeśli rodzi się w jego sercu pragnienie pójścia za Chrystusem, to w pewnym sensie może się czuć osamotniony. Na szczęście Bóg jest mocniejszy od wszystkich naszych przeciwników. I wierzę głęboko, że daje również siły, aby podjąć Jego wezwanie. Tylko czy młodzi ludzie wchodzą w środowisko, w którym głos Boga jest słyszalny? Myślę więc, że tym, na co należy położyć szczególny nacisk, jest wprowadzanie młodego człowieka w osobistą, intymną relację z Chrystusem. Czas spędzony na modlitwie, na słuchaniu Jego słowa i karmieniu się Jego Ciałem nie jest stracony i na pewno zaowocuje właściwym rozeznaniem swojej drogi.

A Ty? Czego się lękasz? Jeśli odczuwasz subtelny głos Chrystusa do pójścia za Nim – nie bój się! ON nie zabierze Ci niczego, co może uczynić życie pięknym, nie „okradnie” Cię ze szczęścia. Zaufaj temu głosowi i wyrusz w drogę: wbrew światu, może rodzinie, środowisku, ogółowi…

Słysząc tylko ten jeden, najpiękniejszy głos „Pójdź za Mną”, warto zostawić wszystko. Ja to uczyniłem, i gdybym musiał znów wybierać, zrobiłbym tak jeszcze tysiące razy. Nie żałuję żadnej sekundy w drodze za Chrystusem.