Obrzęd pokoju, łamanie Chleba i Komunia
Przed przystąpieniem do Stołu Pańskiego wierni zebrani na liturgii wezwani są do przekazania sobie znaku pokoju. Ten gest nabiera szczególnego znaczenia jeśli zestawimy go z następującym wkrótce obrzędem Komunii. Nie możemy bowiem przyjąć Chrystusa jeśli pozostajemy w niezgodzie z braćmi. W historii Kościoła znak ten umieszczany był przeważnie w dwóch różnych momentach liturgii. Po liturgii słowa a przed przygotowaniem darów – wówczas podstawą były słowa Chrystusa: „Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!” (Mt 5,23-24). Drugim momentem – stosowanym dziś w liturgii jest czas przed samą Komunią świętą. Wówczas akcentuje się właśnie konieczność bycia w jedności z braćmi zanim przystąpi się do Komunii z Chrystusem.
Ilekroć więc jesteśmy na liturgii i zbliża się moment Komunii – dążmy do pojednania. Nawet jeśli osoba, z którą nie żyję w zgodzie jest po drugiej stronie kościoła: idź i się jednaj. Również należy pamiętać, że będąc na liturgii i przekazując sobie znak pokoju, nie mogę czynić różnicy komu ten znak przekażę, a komu nie. To właśnie Eucharystia jest źródłem jedności między ludźmi. Dla Chrystusa wszyscy jesteśmy tacy sami – w tym sensie, że nie robi różnicy co posiadamy, kim jesteśmy, itd. Tak samo ma być więc między nami.
Po obrzędzie pokoju następuje łamanie Chleba: „Spełniony przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy gest łamania, który w czasach apostolskich nadał nazwę całej akcji eucharystycznej, oznacza, że wierni, choć liczni, tworzą jedno Ciało przez przyjmowanie Komunii z jednego Chleba, jakim jest Chrystus umarły za zbawienie świata i zmartwychwstały” (OWMR 83). Łamaniu Chleba towarzyszy recytacja lub śpiew błagania „Baranku Boży”. Często z powodu skoncentrowania swojej uwagi na znaku pokoju nie dostrzegamy znaku łamania Chleba. Gest ten oznacza również, że w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa zostały połamane kajdany naszej niewoli, Bóg złamał władzę Faraona i wyprowadził nas na wolność. Powinniśmy zawsze w tym momencie wołać w sercu do Boga i ukazywać Jemu sytuacje, w których czujemy się jeszcze niewolnikami , aby dokonała się w tych sytuacjach pascha – przejście ku wolności.
Jeśli chodzi o przyjmowanie Komunii w dokumentach czytamy następujące wskazówki: „Kapłan bierze patenę lub puszkę i podchodzi do przyjmujących Komunię, którzy zazwyczaj zbliżają się procesjonalnie. Nie wolno samym wiernym brać konsekrowanego Chleba ani kielicha Krwi Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać miedzy sobą z rąk do rąk. Wierni przyjmują Komunię Święta w postawie klęczącej lub stojącej, zgodnie z postanowieniem Ko9nferencji Episkopatu. Jeśli przystępują do niej stojąc, zaleca się, aby przed przyjęciem Najświętszego Sakramentu wykonali należny gest czci, który winien być określony tym samym postanowieniem. Jeżeli udziela się Komunii świętej tylko pod postacią chleba, kapłan każdemu z przyjmujących ukazuje uniesioną nieco Hostię, mówiąc: Ciało Chrystusa. Przystępujący do Komunii świętej odpowiada: Amen i przyjmuje Najświętszy Sakrament do ust, lub jeśli jest to dozwolone, na dłoń, według swego uznania[1].
Zwróćmy również uwagę na to, że najczęściej przystępujemy do Komunii idąc w pewnego rodzaju procesji; powoli, dostojnie. To również głęboki znak – znak wędrówki. Całe nasze życie, to pielgrzymka i w poszczególnych jej etapach jesteśmy karmieni przez Chrystusa Jego Najświętszym Ciałem. To pokarm na drogę, na codzienną walkę o świętość, aby otrzymać niewiędnący wieniec chwały w Niebie.
[1] Zgodnie z dekretem Prymasa Polski, Kard. Józefa Glempa od Wielkiego Czwartku 2005 r. w Archidiecezji Warszawskiej dozwolone jest przyjmowanie Komunii świętej na rękę. Osoba pragnąca stosować taką formę musi być bierzmowana i świadoma godności Eucharystii, odpowiednio dysponowana oraz kochać Pana Jezusa. Przyjmujący Komunię na rękę powinien spożyć Ciało Pańskie bezpośrednio przed kapłanem i dopiero wtedy może odejść na swoje miejsce w świątyni. Skrzyżowane dłonie (lewa spoczywająca na prawej) są znakiem Męki Zbawiciela i Ofiary złożonej za zbawienie człowieka. Komunię przyjmujemy na lewą dłoń, zaś prawą podajemy do ust.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
zostaw ślad...