Zostawię...

Zostawię

najnowsze nasze autostrady,

którymi można się w końcu chlubić.

Zostawię

najpotrzebniejsze moje relacje, bez których

wydawać się mogło, że świat się skończy.

I muzykę, podróże,

i Santiago tam za mną nie pójdzie.

Zostawię ambonę i ołtarz,

habit wezmę ten jeden na mnie - ostatni, eschatologiczny,

inne na kołku podyndają.

Zostaną niezrealizowane pragnienia

pięknej w końcu liturgii,

ze śpiewami, homilią, kadzidłem i bez pośpiechu.

Zostaną niedopowiedziane słowa -

a wydawało się, że wystarczy czasu.

Zostanie świat ze swoim blichtrem.

Może posprzątam pokój,

może odpiszę na listy, oddzwonię,

podziękuję lub przeproszę.

I pójdę.

A świat potoczy się dalej:

...Informacje dnia, wstajesz i wiesz, traffic, pogoda....

Dzień jak co dzień.