Na Babcię

... I ubywa ich z każdym dniem

Coraz mniej tych Babć zostało...

Jak mosty pomiędzy dwoma światami

Bo choć są z nami, to jakby gdzieś indziej

Jakby się jeszcze nie zadomowiły

Te ubrania z wielkiej szafy, z zapachem naftaliny

Wielokrotnie cerowane i chustka na głowie

Do kościoła płaszcz–

Coż że sprzed 40 lat – przecież ciepły

I wyrazy tak bardzo już obce

I wspomnienia o dawnej Polsce

I książeczka – jakże zużyta

różaniec też wytarty – omodlony

Patrzy w okno – może wygląda syna

co nie wrócił z rejsu

(i nie wróci, bo chłopak utonął z 30 lat temu)

Rano znów: „Kiedy ranne”

wieczorem: „Wszystkie nasze”

„Co za słowa, Babciu,

dziś już tak się nie mówi"

Bo zawsze było pod górkę

A to wojna, a to bolszewiki

Zawsze strach – czy nie przyjdą i nie zabiorą

Nerwówka – co dać zjeść

Eh, zawsze coś...

A dziś, cóż zostało?

Trochę pożyć jeszcze

Trochę, żeby nie ciążyć tak bardzo

A potem pójść Tam

dokąd koledzy ze szkolnych lat

Zostawić mieszkanie posprzątane

I kwiaty podlane

Amen

... I ubywa ich z każdym dniem

Coraz mniej tych Babć zostało...